Galaksimizin ve evrenin keşfedilmesini incelemeden önce, önce evimizi, yeryüzü ve güneş sistemimizi bu engin dünyaya yerleştirmeliyiz. Astronomide, hem kozmoloji, hem astrofizik hem de biyo-elektronik konularında edindiğimiz bilgiler, yüzyıllarca süren yansıma, test, hata ve ruhsal devrimlerin doruk noktasıdır. Dolayısıyla astronomi tarihi, dünyamızın evrimini takdir etmemize izin verir.
Astronomi, felsefe, teoloji, teknoloji ve sosyal yaşamın insanlara olan bağımlılığını ancak günümüz problemlerini göz ardı edemeyiz. Kültürümüz kazanacak ve her durumda bugünün doğal sorunları geçen yüzyılın felsefesinin sorumluluğuydu!
Tarihsel olarak, astronomi birçok “epistemolojik” engelle karşılaştı ve kutsal kitapların “gerçeğinden” çok farklı olarak, dünyadaki gerçekliği ancak yavaşça yakaladı.
Binlerce yıl boyunca, felsefi ya da politik doktrinler, dini emirler ya da sadece sağduyu yasası, Uzak Doğu’dan Batıya kadar dünyada yeni performansların ortaya çıkmasını yavaşlatıyor. Politikacılar ve arkeologlar daha sofistike filozoflara yeni fikir yaratıcılarından daha fazla kredi verdiler. Bu tür taahhütler sonunda bilim adamlarını mahvetti, ancak mücadeleleri uzun ve bazen tehlikeliydi. Mücadele fikir ve kanıtlarla ve hepsinden önemlisi sabırla yapıldı.
Bu durumun aksine, Hindu, Arapça ve Kolombiya öncesi şehirler, Avrupa uygarlığının çok ötesinde olan bir astronomi gözlemi geliştirdiler. Ne yazık ki, hiçbiri doğal bilime dönüşmedi. Bugün sadece tapınaklarının kalıntıları ve bazı gözlem araçları kalmaktadır. Ancak kültürleri bize iki temel icat verdi: sıfır ve Arapça sayılar.